We gebruiken cookies voor een betere brows-ervaring. Door deze website te blijven gebruiken stemt u hiermee in.
Hier vind u meer informatie over ons gebruik van cookies en hoe u ze kunt uitschakelen.
Ik bladerde door een doos met mijn oude trouwfoto’s, en stopte even bij een foto van mijn man en mij, net uit het stadhuis gekomen. Mijn toewijding aan hem straalde van mijn gezicht. Ik was bereid hem letterlijk overal te volgen.
Mijn mobiel piepte: er was een berichtje binnengekomen. Mijn dochter vroeg om mijn oma’s recept voor pepermunt-ijstaart. Terwijl ik door de gele kaartjes van mijn oude receptendoos bladerde, viel mijn oog op het unieke handschrift dat van mijn grootmoeder geweest was, naast een paar aantekeningen in de cursieve krabbels van mijn moeder. Nu mijn dochter erom vroeg, leek het erop dat onze pepermunt-ijstaart ook de vierde generatie in onze familie zou bereiken.
Het vertrouwde belgeluidje van een inkomende e-mail trok mijn aandacht, terwijl ik achter mijn computer zat te schrijven. Meestal probeer ik de verleiding te weerstaan om elk berichtje meteen te bekijken, maar ditmaal was het onderwerp dat aangegeven stond te verleidelijk: ‘Je bent een zegen.’
Ik stapelde de boodschappen in mijn auto en reed voorzicht mijn parkeervak uit. Opeens verscheen er een man op de straat vlak voor mij, die kennelijk nogal haast had. Hij had me niet gezien. Snel remde ik en miste hem net. Geschrokken keek hij op. Onze blikken kruisten elkaar. Op dat moment bedacht ik dat ik een keus had: gefrustreerd met mijn ogen rollen en mijn hoofd schudden, of vergevend glimlachen. Ik deed dat laatste.
Een sheriff werd gevraagd hoe hij zijn rol in een gemeenschap zag, die niet altijd van harte met het gezag meewerkte. Als antwoord zwaaide hij niet met zijn politiepenning of begon hij over zijn rang. Hij zei: ‘We zijn mensen die werken met mensen die in een crisis verkeren.’
Met mijn dochter sprak ik af om samen naar een familiereünie te gaan. Omdat zij het een beetje spannend vond, bood ik aan om te rijden. ‘Graag. Maar kunnen we wel met mijn auto gaan? Daarin voel ik me veiliger,’ vroeg ze. Ik dacht dat ze dit zei omdat haar wagen veel ruimer was dan mijn karretje, en vroeg: ‘Vind je die van mij te klein?’ ‘Nee, maar voor mij is mijn auto een plek waar ik me veilig voel. Op de op een of andere manier voel ik me beschermd als ik erin zit.’
In 2011 werd een deel van Japan ten noorden van Tokyo getroffen door een aardbeving met een kracht van 9 op de schaal van Richter, die samen met de tsunami die erop volgde aan 19.000 mensen het leven kostte en 230.000 huizen verwoestte. Na de aardbeving werd het Nozomi-project in het leven geroepen, van het Japanse woord voor ‘hoop’. Dat werd opgezet om de getroffen gemeenschappen van een inkomen te voorzien en waardigheid en hoop in de levende God te geven.
